Það er einhver ólga um allt. Stormur í kortum, hvert sem litið er.

Snarvitlaust veður er búið að gera fleiri hundruð þúsund manns heimilislaus á Filippseyjum og stela lífum þúsunda, á meðan sitjum við í sterku, hlýju húsunum og kvörtum yfir öllum þessum 20 metrum á sekúndu sem eru að feykja gardínunum okkar til. Það er ekki einu sinni hægt að hafa opinn glugga!

Í Afríku berast fréttir af stúlkubörnum niður í 10 ára aldur sem eru látnar giftast gömlum, sveittum köllum og eignast með þeim börn. Ein þeirra segist hafa rifnað svo mikið við fæðinguna að hún er með þistil á milli opa, svo hún hefur enga stjórn á hvorki þvagi né hægðum.
En okkar 10 ára börn eru aðeins heppnari. Þau nefnilega hafa það svo gott að þau ná að safna hrúgu af pening til að kaupa nauðsynjar handa útigangsmönnum sem enginn annar nennir að spá í.

Börn eru yndisleg, ófeimin við að láta í ljósi hvar þeim finnst þörfin liggja.

Mín börn fóru með mér að gefa Jól í skókassa og á leiðinni út kom einhver sá hlýjasti svipur á yngri drenginn sem ég hef séð lengi. Eins og hann hefði verið að enda allt hungur í heiminum með þessu litla, fína framtaki sínu. Og ekki ætla ég að taka þessa tilfinningu frá honum, ef hann upplifir þetta mikla gleði í sálinni við að hjálpa öðrum að þá frekar hvet ég hann til þess.

Við þurfum að minna okkur sjálf á reglulega hvað það eru mikil forréttindi að búa í þessum heimshluta. Þó það séu ekki allir ánægðir með ríkisstjórnina eða úrslitin í fótboltanum, þá er okkur óhult og okkur er hlýtt.

Skólasetning afstaðin, sá eldri að byrja í 6. bekk og sá yngri í 2. bekk.
Síðan ágústmánuður byrjaði hefur verið að færast einhver drungi yfir börnin sem náði svo algjöru hámarki í gærkvöldi. Eftir afhendingu stundaskráa var eins og þeir væru stjarfir, eins og það væri búið að dæma þá til einhvers konar vítisdvalar í heilan vetur. Þetta man ég ekki eftir að hafa orðið vör við þegar við bjuggum í Svíþjóð, að krakkarnir kviðu því að byrja í skóla og störðu eins og vofur á innkaupalista (nei, já, það eru engir innkaupalistar í Svíþjóð), heldur var þetta partur af hinni árlegu rútínu. Kennarar og skólastjóri litu alltaf glaðlega yfir hópinn þegar þau mættu fyrsta daginn, nú fyrst mátti gamanið byrja eftir langt sumarfrí.
Það er ekki létt að reyna að stappa í þá stálinu, segja þeim að þetta verði allt alveg aldeilis fínt og að það verði gott að komast í rútínu aftur. Sjálf kveið ég hverjum vetri alltaf alveg hryllilega, ég þekki tilfinninguna sem þeir eru að upplifa núna en reyni mitt besta til að láta sem ekkert sé.

Sjálfsvorkunn

Suma daga gerist bara eitthvað. Eitthvað svo saklaust að það myndi kannski ekki hreyfa við næsta manni. En í mínu tilviki verður það stundum svo stórt að ég veit ekki lengur hvernig ég á að hantera aðstæðurnar, hvort ég eigi að hlæja eða gráta, vera þakklát að hlutirnir séu ekki enn verri eða leggjast í sjálfsvorkunn og láta alla vita hvað mér finnst lífið ömurlegt.
Í dag fór ég til læknis eftir að hafa upplifað slæmt verkjakast í gær. Þessi verkjaköst eru farin að koma ansi ört, yfirleitt ef ég hef "reynt mikið á mig", en sú áreynsla getur t.d. verið að halda eitt stykki afmælis-köku-boð fyrir 10 manns.
Ég lýsti verkjunum og upplifuninni fyrir lækninum, hvernig mér leið eins og ég væri undin á öllum liðamótum; ökklum, úlnliðum, mjöðmum, einnig öxlum og handleggjum. Hvernig ég gat ekki rétt úr mér í allt gærkvöld heldur lá bara í fósturstellingu undir teppi, með krampakenndan vöðvaverk sem var orðinn svo óþægilegur að ég fann fyrir velgju. Með grátstafinn í kverkunum lét ég loks renna í heitt bað, svo heitt að það var næstum ekki hægt að sitja í því. Þá fyrst gat ég rétt almennilega úr mér og verkirnir fóru að mestu. Ég treysti mér samt ekki í vinnu í morgun, heldur pantaði þetta læknaviðtal og fékk, eftir smá pikk og pot og ó og æ, þá niðurstöðu að ég væri með vefjagigt.
Þetta hefði ekki átt að koma mér á óvart, hvað þá úr jafnvægi. Ég hef fundið fyrir allskyns einkennum og kvillum undanfarin ár sem hafa stigmagnast og í hvert skipti sem ég prófa að gúggla mér til um hvað það getur þýtt fæ ég alltaf sömu niðurstöðu.
Vefjagigt.
Allt frá aumum liðum, síþreytu, krampa í þvagblöðru, óþægindum frá ristli, þreytuverkjum og kvíða.
Auðvitað ætti ég að fagna því að það sé loks komin skýring á því hvað hefur verið að hrjá mig í langan tíma. Ég sagði oft í gríni að ég ætti að kíkja í einhvers konar ástandsskoðun, því það væru svo margir litlir hlutir að bögga mig að ég ætti orðið erfitt með að velja á milli, hvert þeirra á ég að tala um við lækninn minn í dag?
En nú virðist þetta vera komið á hreint og ég get sett öll þessi leiðindi undir einn og sama hattinn.
Og þá kemur bömmerinn.
Ég hugsa bara um takmarkanirnar sem fylgja þessu. Ég mun þurfa að lifa með þessu það sem eftir er.
Ætli það sé skárra að greinast með þetta seinna, kannski uppúr fimmtugu?
Þá er ekki eins yfirþyrmandi tími eftir sem þarf að tækla þetta, kannski 30 ár.
En fyrir mig sem er ekki nema 31, að þá finnst mér öll eilifðin vera eftir.
Ég mun aldrei geta unnið vinnu sem reynir á líkamlega. Börnin mín munu alltaf þurfa að horfa upp á mig leggjast í kör einhverja daga í mánuði af því ég afrekaði að skúra og ryksuga heilt herbergi. Ég er með verkjasjúkdóm, og ég lærði nógu mikið í sjúkraliðanáminu til að vita að verkir eru ein algengasta orök þunglyndis og kvíða.
Jibbí. Mátti í alvöru bæta á áhyggjurnar?
Kannski get ég reynt að snúa þessu við, eins og mér tókst fyrripartinn í dag;
Það þarf þá ekki að hafa áhyggjur af að þetta sé krabbamein, taugahrörnunarsjúkdómur eða eitthvað þaðan af verra. Það er til nafn fyrir þetta, kannski munu allar litlu áhyggjurnar af litlu kvillunum hverfa með tímanum. Dagarnir munu kannski fyrst og fremst snúast um hvernig ég kemst hjá því að upplifa verki og þreytu, ekki hvort ég sé með fæðuóþol og sé þess vegna alltaf að drepast í maganum.
En...
Ég geng sjálf á báðum, anda án aðstoðar og get bæði séð börnin mín og heyrt í þeim.
Þarf maður kannski bara ekkert að biðja um meira?

Mánudagur

Ég hitti ansi hressan leigubílstjóra í dag.
Þegar ég sest inn í bílinn hans verður mér á orði að maður kunni ekki við annað en að setja á sig beltið, þegar tímarnir eru svona eins og þeir hafa verið undanfarið. Þá átti ég að sjálfsögðu við að það hafa verið svo mörg banaslys síðustu vikur að manni finnst öryggið eigi að vera algjörlega í fyrirrúmi.

Þá bregst minn bara hinn versti við, fer að tala um hvað það sé mikil hystería í fólki nú til dags.

Börn eiga bara að vera í bílstólum og hjálma um allt, og svo má fólk varla setjast í bíl lengur án þess að þurfa að setja á sig belti. Börnin verði nú að læra að verja sig.

"Og þetta að hraðinn drepi? Það var nú gerð rannsókn í Þýskalandi og þeir komust nú bara að því að fæstu banaslysin þar verða á autobahn, þar sem er ótakmarkaður hraði!"

Æi, svona fólk, sem talar bara í einhverri samhengisleysu. Gaman að því.

Föt

Ég var að taka svo fína ákvörðun á dögunum.
Undanfarin ár hef ég ekki verið nógu dugleg við að kaupa á mig föt. Þetta slapp á meðan við vorum í Svíþjóð, þá svona átti ég til að stelast aðeins í H&M, en það var aldrei með neitt sérstaklega góðri samvisku. Ég fékk alltaf smá móral yfir að vera að eyða peningum í MIG. Þá gat ég friðað þessa samvisku með því að versla í bland second-hand fyrir eitthvað klink, en mér fannst það aldrei neitt sérstaklega gaman. Að ganga í snjáðum fötum sem einhver önnur hafði ákveðið að væru nógu góð til að henda á flóamarkað.
Þannig að frá og með núna mun ég eyða einhverjum smá aur í hverjum mánuði til að kaupa mér flík sem mig vantar. Eða vantar ekki, það má líka bara vera eitthvað fallegt.
Þegar ég lít í kringum mig sé ég alveg muninn á þeim sem greinilega leggja smá metnað í útlitið, og svo þær sem gefa skít í hvernig þær koma fyrir. Og það er mikill munur, ef út í það er farið.
Ég vil að það sé tekið mark á mér og ég vil sýna umhverfinu þá virðingu að ganga um í heillegum og snyrtilegum fötum. Með hreint hár, jafnvel smá farða, þá gef ég í skyn að mér er ekkert alveg sama.
Kona sem ég vinn með bjó í Róm í 30 ár. Hún segir að þar fari kona aldrei út fyrir dyr öðruvísi en vel tilhöfð og smart. Ilmandi og lekker. Hvers vegna eigum við uppi á Íslandi að hugsa eitthvað öðruvísi?
Berum við ekki meiri virðingu fyrir sjálfum okkur en svo, að við látum sjá okkur í einhverjum flísgörmum og slitnum bómullarbuxum, berfættar í Crocs? Hvað er það eiginlega?
Nei, vitið þið, ég vil að það sjáist að hér fari stolt manneskja, sem ber virðingu fyrir sjálfri sér.
Svo er líka bara svo leiðinlegt að hafa sig af stað og út þegar maður á ekkert að fara í nema allt of víðar gallabuxur og einhverja strigaskó. Allavega er ég orðin hundleið á því.

Fínt að vera feitur.

Það er greinilega voða mikið í tízku í dag, að það sé bara allt í lagi og æðislegt að vera feit/ur.
Og þegar ég segi feitur meina ég að vera í áberandi yfirþyngd, ekki bara þetta eina gramm sem sumar sveiflast með á alla kanta og halda að þær þurfi að fara að gera eitthvað í málunum.
Nei, konur eru að birta myndir af mjööög íturvöxnum konum í bikiníi, það er talað um að hver og einn hafi frelsi til að líta út eins og hann vill og að það sé bara fallegt og æðislegt að vera feit. Maður eigi bara að vera feitur alla ævina helst.

Nú. Ég hef unnið nógu lengi við umönnun/hjúkrun til að geta sagt ýmislegt um offitu sem fæstir pæla nokkru sinni í. Í fyrsta lagi má nefna að öll aðhlynning of þungra einstaklinga er erfið, fólk á erfitt með gang og hreyfingu og verður algjörlega hátt aðstoð annarra langt fyrir aldur fram af þeim orsökum.
Stoðkerfið gefur sig fljótt ef fólk leyfir þyngdinni að eiga sig. Að vera með léleg hné og vera slæm í baki er mjög almennur fylgikvilli, jafnt hjá yngri sem eldri.
Að sinna manneskju með fellingar um allt (undir maga, í nára, hnésbótum ofl.) er vandasamt verk. Það þarf að þrífa allar fellingar, helst daglega, halda þeim þurrum til að forða því að það myndist sár sem síðan getur sýkst. Þá er líka hætta á sveppasýkingum sem er ekki skemmtileg; það fylgir henni vond lykt og þetta getur orðið mjög hvimleitt fyrir þann sem þarf að standa í því.

Síðan eru það auðvitað allir sjúkdómarnir sem fylgja ofþyngd. Sykursýki, hár blóðþrýstingur og aðrir hjarta- og æðasjúkdómar, þunglyndi, gigtarsjúkdómar og guð má vita hvað.

Mér finnst ekkert krúttlegt við það að vera feit, sé engan húmor í því að maður eigi bara að leyfa sér þetta, lífið sé svo stutt og allt það. Well, ef þú vilt stytta lífið enn frekar skaltu endilega halda þessu áfram, en ef þú ætlar að njóta þín og lifa lífinu nokkuð glöð/glaður skaltu frekar hugsa um að hreyfa þig, njóta náttúrunnar, virða líkama þinn því þú færð bara einn slíkan. Það er ekkert kósí að vera alltaf með brjóstsviða, vera andstuttur með bólur og gyllinæð.

Ég mætti sjálf vera léttari, en ég get allavega sagt með góðri samvisku að ég er fullkomlega meðvituð um hætturnar sem fylgja yfirvigtinni og reyni því að sporna við að breytast ekki í eitthvað flykki. Því ég vill ekki vera enn meiri byrði fyrir fólk í aðhlynningarstörfum þegar ég verð gömul. Og svo þykir mér bara svolítið vænt um heilbrigða líkamann minn, mér finnst gott að geta hreyft mig og hlaupið, ég er þakklát fyrir það sem mér hefur verið gefið.

Bland.is

Við auglýstum kettlingana okkar gefins fyrir nokkrum dögum.
Viðbrögðin létu ekki á sér standa, einn fór strax daginn eftir, annar er í panti og sá þriðji fór núna áðan.

Í gær var ein dama sem setti sig í samband við mig í gegnum skilaboðakerfið á bland.is, sagðist vera spennt fyrir einum af kettlingnum og spurði hvort hún mætti koma um kvöldið. Ég hélt það nú, lét hana hafa heimilisfangið mitt og beið svo átekta. Hún kom nú ekki, en sendi mér skilaboð í dag og spurði hvort hún mætti koma í kvöld. Ég játti því að sjálfsögðu, en stuttu síðar fæ ég aðra áhugasama sem var til í að koma fljótlega og sækja þennan sama kettling. Ég veit að það þýðir ekkert að "taka frá" hluti þegar auglýst er á blandinu, þannig að ég sagði henni bara að skella sér ef hún gæti, ég myndi svo bara láta hana vita ef hún tæki litla dýrið. Nú, stelpan kom, varð ástfangin og fór svo heim einu stykki kettlingi ríkar. Ég settist strax við tölvuna og sendi þeirri fyrri, sem ætlaði að koma í kvöld, skilaboð um að kettlingurinn væri farinn.
"Báðir?", spyr hún þá, og átti þá við læðuna sem var í auglýsingunni þar til á mánudaginn.
"Já, læðan fór á mánudaginn og fressinn bara núna áðan", svaraði ég.
"Frábært", fékk ég þá til baka. Held að það hafi verið meint í sá kaldhæðni.

Sko.
Það eru 10.000 kettlingar auglýstir gefins á blandinu þessa dagana.
Ég get ekki tekið dýrin frá, sérstaklega ekki fyrir fólk sem kemur ekki þegar það segist ætla að koma.
Það er einn í panti nú þegar, mjög sérstakar aðstæður þar, get ómögulega verið að bæta öðrum við.
Að ætla að vera með einhvern skæting út af því að önnur varð fyrri til, well, kannski er bara ágætt að þú fékkst ekki kisu hjá mér. Hef engan áhuga á að gefa fólki með attitude dýr sem þykir vænt um.


Og hana nú.

Björgun

Spurning dagsins á Vísi.is í dag er hvort björgunarsveitirnar eigi að rukka erlenda ferðamenn fyrir björgun.
Ég setti hiklaus mitt X við já, en hugsaði í leiðinni að það væri nú erfitt að rukka hvern einasta ferðamann sem lendir í háska á jafn óútreiknanlegu landsvæði og Ísland hefur upp á að bjóða, svo mér datt í hug að enn betri lausn væri að hafa viðurlög við því að brjóta gegn varúðarmerkingum.
Kafari sem lenti í rugli í Silfru um daginn verður kærður fyrir að virða ekki merkingar og reglur sem eiga við kafara á þessu svæði, t.d. að þeir megi aldrei kafa einir og að þeir verði að hafa allan búnað í topplagi.
Hvers vegna ekki að kæra útlendinga, sem slæpast upp á heiðar í öllum veðrum, jafnvel þó vegir séu merktir sem hættulegir/ófærir? Keyra upp á Kjöl á Toyota Yaris, hvaða ævintýraþrá er það?
Það ætti ekki að vera erfitt að koma upp upplýsingaskilti við þessa vegi, þar sem er skýrt tekið fram að sé varúðarmerkingum ekki framfylgt geti það varðað við lög.
Við mættum svo alveg við smá auka krónum í ríkissjóð, með þeim væri jafnvel hægt að styðja við björgunarsveitirnar, hafa þær með í fjárlögunum.

STP

Gæjarnir í Stone Temple Pilots eru búnir að ná sér í nýjan söngvara. 

Hann heitir Chester Bennington.

...Jebb, söngvarinn í Linkin Park. 

Hann hefur svosem alltaf átt nokkur rokkprik hjá mér fyrir söngrödd, hann getur þanið sig eitthvað ef hann virkilega reynir og heldur ágætlega lagi.

En. Hann er bara ekki nærri eins cool og Scott Weiland. Sá maður úsar kúli, meira að segja þegar hann er í tómu rugli. CB er svo pjúr og saklaus (þó hann hafi víst verið í allskonar rugli sjálfur, lent í misnotkun og alles), hann hefur bara ekki þetta edge sem SW hefur. 

Ég sá video í kvöld af STP með Chester þar sem þeir voru að taka Vasoline á einhverjum mini-tónleikum, ég fékk svo mikinn aulahroll við að horfa á hann bókstaflega reyna að herma eftir SW að ég hélt ég myndi skríða úr skinninu á mér. 

En gefum þessu séns. Kannski verður hann fínn á plötu.